80.

Proszę, bądź dobry !

79.

My life is brilliant. 
My love is pure. 
I saw an angel. 
Of that I'm sure. 
She smiled at me on the subway. 
She was with another man. 
But I won't lose and sleep all night,
'Cause I've got a plan. 
You're beautiful. You're beautiful. 
You're beautiful, it's true. 
I saw your face in a crowded place, 
And I don't know what to do, 
'Cause I'll never be with you. 
Yes, she caught my eye, 
As we walked on by. 
She could see from my face that I was
Fucking high 
And I don't think that I'll see her again, 
But we shared a moment that will last till the end. 
You're beautiful. You're beautiful. 
You're beautiful, it's true. 
I saw your face in a crowded place, 
And I don't know what to do, 
'Cause I'll never be with you. 
You're beautiful. You're beautiful. 
You're beautiful, it's true. 
There must be an angel with a smile on her face, 
When she thought up that I should be with you. 
But it's time to face the truth, 
I will never be with you.

78.

Blizna na prawej dłoni, która pojawiła się w sierpniu na mojej dłoni jest wyjątkowa. Uważam ją za szczególnie ważną. Dodatkowo kiedy mam ochotę krzyczeć i jestem wypalona ,czuję jak mnie boli. Boli mnie nie cała ręka,nie dłoń. Tylko ten fragment, gdzie mam bliznę. Wierzę w niemożliwe, kocham żyć.

77.

oh my sweet, sweet Carolina

76.

Znacznie mniej niż bym chciała. Chcę więcej, więcej i więcej. Z dnia na dzień więcej!

75.

Pięknie pachnie!

74.

Obudź się, nic nie będzie potem.Przed nami nie był tu nikt. I o nas także nie był nikt. Obudź się, po co te tęsknoty 
Cały ten świat kiedyś to my,dziś to tylko ja i tylko ty.Istniejemy gdzieś bez siebie,każdy szuka sobie sam najprawdziwszych prawd. Nie spotkamy się w niebie, nie spotkamy na ziemi. Czasem tylko któreś powie cześć .Teraz leżysz sobie cicho.Patrzysz w sufit, nic nie robisz .By nie zbudzić mnie myślami.Myślisz pewnie co by było ,gdyby cały świat na nowo chciał przewrócić się .Sam już nie wiem, nie pamiętam ...czy naprawdę było coś,cenne tak jak czas.Jak co roku będą święta, uciekają sobie lata i nie może być nam żal.

73.

Wstałam, i bardzo szybko stwierdziłam, że to był błąd. Chyba się boję.

/Po­wiem naj­krócej,
w czym rzeczy is­to­ta,
bo może ktoś na to cze­ka:
Nie chodzi o to,
by człowiek miał ko­ta,
tyl­ko,
by kot miał człowieka.

Dzień pier­wszy: wybór.
No i chodzę i chodzę, a tu pus­tka ja­kaś sro­mot­na... Ludzi dużo i ow­szem, ale każdy ja­koś nie do pa­ry cho­ciaż po­jedyn­czy... No ja­koś tak nie pa­suje to co w ich oczach do te­go co dookoła nich i nie do końca wiem w czym prob­lem. Gdzie szu­kać od­po­wied­niego człowieka? Tym bar­dziej: gdzie go mam zna­leźć? Be­hemot ciągle tyl­ko pow­tarza, że jak zo­baczysz to będziesz wie­dział, będziesz pew­ny, no że nie będzie żad­nych wątpli­wości po pros­tu... że to jak z tym, co spo­tyka ludzi i się po­tem do siebie szczerzą ty­god­niami, zu­pełnie jak Azor spod Bied­ronki na mój wi­dok... No i że dopóki nie spot­kasz tej właści­wej oso­by to ta­ka pus­tka ciągle w To­bie mie­szka i ta­ki sa­mot­ny się czu­jesz, ale jak raz te oczy zo­baczysz od­po­wied­nie, to już in­nych oglądać nie zechcesz. Ten Be­hemot to nieźle ma ga­dane, to pew­nie przez ten wy­padek, przez to auto, co go dwa miesiące te­mu potrąciło... strasznie mu się w głowie po­mie­szało. Cho­ciaż może zaw­sze ta­ki był? W su­mie nie znałem go wcześniej, ciężko stwier­dzić...Ale do­syć ga­dania, trze­ba szu­kać, wyb­rać coś, bo jak tak da­lej pójdzie skończę na śmiet­ni­ku i je­dyne co będę mógł so­bie wyb­rać to swo­jego ulu­bione­go me­nela.
Jest. Pier­wsza... ale ja­koś tak niesy­met­rycznie wygląda. Właści­wie nie pot­ra­fię po­wie­dzieć czym się ta jej asy­met­ryczność prze­jawia, ale ta­ka była mo­ja pier­wsza myśl. Chy­ba jed­no oko większe ma od dru­giego... i niżej też tak ja­koś nierówno. Jak mógłbym żyć spo­koj­nie z ta­kim chaosem, nieporządkiem wokół siebie? No od­pa­da. Szko­da, bo w su­mie miała długie paz­nokcie, które pot­ra­fią faj­nie dra­pać za­pew­ne w niektórych miej­scach...
Następna... Och, ja­ka jest piękna: jej złote włosy roz­le­wają się fa­lami na ra­miona, zielo­ne ko­cie (!) oczy błyszczą od­bi­tym słońcem, a uśmiech na us­tach skiero­wany jest na­wet do ro­baczków, które zgniata swym bu­tem przez przy­padek... Pachnie do­mem, ta­kim rodzin­nym, o którym każdy marzy i chciałby w nim żyć. Pachnie do­mem, w którym od­dycha się miłością, nie po­wiet­rzem, do­mem, w którym także i ja mógłbym od­na­leźć kąt dla siebie. Pachnie miłością do mnie... i prze­de wszys­tkim jest sy­met­ryczna, nie wpro­wadza sobą niepot­rzeb­ne­go chaosu w wszechświat. To będzie ona! Przystępuję do ob­serwac­ji... Może połaszę się troszkę, by na­wiązać już dziś pier­wszy kon­takt.
Och nie! A co to tam się wyłania zza ro­gu bu­dyn­ku? Co to za kudłatość kudłata? Pies? Pies! Pies!? Nie, nie, nie... Proszę, nie pod­chodź do niej, tyl­ko nie to... Głas­ka go! No nie, głas­ka go... Spo­koj­nie, to prze­cież jeszcze nic nie znaczy... Mogła tyl­ko pogłas­kać... Nie ma nadziei, nie ma nadziei... Przy­pięła czer­woną smycz do czer­wo­nej ob­roży i od­chodzi... Od­chodzą ra­zem.
Też coś, czer­wo­na smycz, wstyd i hańba...
A może ta? Nie wygląda tak źle, a w ak­cie des­pe­rac­ji to czło... tfu! weźmie pier­wsze lep­sze z brze­gu coś... Ale to nie tak miało być! Gdzie to uniesienie, gdzie ta pew­ność, że oto będę od te­raz w dob­rych rękach...? Miau... miau... miau... Może jed­nak ona? Kur­czę, jest ta­ka ja­kaś... dziw­na. Oczy ma psycho­paty i tak mi się wy­daje, że to ona bar­dziej ob­serwu­je mnie niż ja ją. Chy­ba czas uciekać, jak się nie pośpieszę to skończę ja­ko za­baw­ka dla jej sta­ropa­nieńskiej sa­mot­ności. Szyb­ko, długa przez ulicę... Mat­ko, mo­je ser­ce... Led­wie zdołałem uciec przed nad­jeżdżającym sa­mocho­dem... ale przy­naj­mniej ją zgu­biłem.
Re­zyg­nuję na dzi­siaj, to jest bar­dziej stre­sujące niż opo­wiadał mi Be­hemot. Ludzie są męczący...
Chwil­ka! A to kto...? Jest nieby­wale piękna... jak na człowieka, oczy­wiście.
Siedzę scho­wany w krza­kach nap­rze­ciw­ko i ob­serwuję jej piękność, jej ideal­ność, jej sy­met­ryczność, jej ko­ciość... Ma piękne jas­ne, długie włosy, które wiatr roz­wiewa na bo­ki, uśmiech scho­wany na lep­sze okaz­je niż wyrzu­canie śmieci, no i oczy, który­mi mnie tyl­ko musnęła po­wie­rzchow­nie, ta­kie psie, co w nor­malnych oko­licznościach byłoby wadą, ale te­raz... To ona. Jest mo­ja. Czuję to, choć ona jeszcze te­go nie może wie­dzieć, przechodząc swoimi po­ma­rańczo­wy­mi ba­leri­nami kil­ka cen­ty­metrów obok mnie...
Dzień dru­gi: ob­serwac­ja.
Siedzę i cze­kam na nią, na tą, która ma mi dać od­po­wiedź na wszys­tkie py­tania, na tą która będzie mogła być dla mnie i w końcu poczuć się spełniona. No ale cze­kam, sądziłem pod jej blo­kiem całą noc, ciałko całkiem mi skos­tniało, a ona nie wychodzi... Sądząc po dzwo­nach kościel­nych już szósta godzi­na, a mi tak zim­no i nud­no i tęskno i już chciałbym za­pełnić jej tą dziurę w ser­cu sobą, a ona mi nie poz­wa­la tym swoim dłużącym się znik­nięciem. A co jeśli ona też w ot­chłani mie­szka­nia cho­wa ja­kiegoś Bur­ka, Azo­ra, czy nie daj Boże, Dżekiego...? Muszę być cier­pli­wy... Cier­pli­wość to cno­ta. Jak wszys­tko co trud­ne do ut­rzy­ma­nia czy zdo­by­cia... Muszę byc cier­pli­wy, cier­pli­wy... Miau... miau... miau... Całkiem wy­god­na ta ław­ka, ideal­na na krótką drzemkę...
Dzień trze­ci: ob­serwac­ja.
W końcu się po­jawiła. Co praw­da nie sie­działem tu­taj cały czas, bo roz­praszały mnie pew­ne rzeczy, które ko­nie­cznie mu­siałem po­ganiać, spraw­dzić, ale jed­nak miałem drzwi wyjściowe prak­tycznie cały czas na oku. Stęskniłem się za nią, za jej chwiej­nym kro­kiem, jak­by każdy pod­much wiat­ru przerzu­cał ją so­bie z rąk do rąk. Wyw­nios­ko­wałem, że nie ma psa, prze­cież bym zauważył... Ideal­nie. Cho­ciaż sa­ma jeszcze o tym nie wie, to całe jej mie­szka­nie jest przy­goto­wane na mnie, jest cze­kaniem na mnie, jest mi przez­naczo­ne. A i ona urodzo­na dla mnie, cho­ciaż kil­ka­naście lat wcześniej niż ja... Już wte­dy, była naz­naczo­na mną. A te­raz przyszedłem, by zab­rać co swo­je... Idę za nią małymi kroczka­mi, by nie zauważyła mo­jego małego is­tnienia, by nie prze­goniła raz na zaw­sze od­trącając swo­je je­dyne szczęście pod moją pos­ta­cią... Kiedy to krocze­nie za nią zaczęło mnie już męczyć, jak­by czy­tając w moich myślach, zat­rzy­mała się u ce­lu swo­jej wędrówki. A oka­zał się nim przys­ta­nek, skąd po chwi­li zniknęła w ot­chłani te­go szar­la­tańskiego urządze­nia, które od cza­su do cza­su roz­jeżdża bez skru­pułów moich mniej in­te­ligen­tnych bra­ci. Za­powiada się długie cze­kanie, długi dzień, długie nic... Ileż będę mu­siał tu­taj na nią cze­kać? Te­go na­wet Be­hemot nie może prze­widzieć nies­te­ty...
Dzień czwar­ty: ob­serwac­ja.
Nie mogłem wczo­raj wy­sie­dzieć na tym przys­tan­ku. Strasznie mnie gniotło wszys­tko wszędzie i wiatr za­wiewał ja­koś strasznie i nud­no tak i nud­no, mi­nuty mi­jały jak godzi­ny, więc już po pa­ru mi­nutach zu­pełnie zgłod­niałem. Mu­siałem się czymś czym prędzej po­silić i na samą myśl o po­siłku śli­niłem się zos­ta­wiając za sobą strużkę śli­ny. No, może te­raz trochę prze­sadziłem, no ale głód to nie prze­lew­ki... Na szczęście śmiet­ników na tym pa­do­le ludzkich łez nie bra­ku­je, z cze­go skorzys­tałem z niemałą sa­tys­fak­cją. Oczy­wiście wo­lałbym jeść żarełko z puszek z kot­kiem, o co obec­nie się sta­ram, jed­nak na ra­zie mu­si mi wys­tar­czyć wspólny ta­lerz z me­nelem. Gdy już zjadłem wyk­witną ko­lację z bzycze­niem much w tle, poszedłem pod jej blok, by tam cze­kać na jej twarz. Gdy już wra­cała, zo­baczyła mnie w cieniu, nasze oczy błyszczały światłem la­tar­ni, a po­wiet­rze wib­ro­wało... Usłyszałem jej przyśpie­szo­ny puls, ale szyb­ko się od­wróciła i po­biegła scho­da­mi do do­mu. Byłem zas­koczo­ny, ale i za­dowo­lony... Jej reak­cja oz­naczała, że czu­je to sa­mo co ja. A więc jes­teśmy so­bie przez­nacze­ni... Nies­te­ty od tam­te­go cza­su, a dokład­nie dzi­siaj, jej nie spot­kałem. Miau...
Dzień piąty: ak­cja.
Pat­rzę na jej fa­lujące na wiet­rze włosy i smut­ny wzrok wpat­rzo­ny w ziemię znaj­dującą się kil­ka metrów po­niżej. Zas­ta­na­wiam się, jak widzi otaczającą ja rzeczy­wis­tość. Widzę, że jest goła, przy­naj­mniej od pa­sa w górę, bo ty­le dos­trze­gam przez ot­war­te ok­no, przez które się wychy­la. Widzę, jak wy­ciąga przed siebie ręce i łapie na roz­pa­loną skórę zim­ne krop­le deszczu... Za­my­ka oczy, za­cis­kając dłonie w pięści. Myśli, że jest sa­ma, że nikt jej nie widzi, jest ciem­no... w sa­mot­ności można być sobą. Pat­rzę na nią z uk­ry­cia i wyczu­wam połącze­nie... Be­hemot jed­nak nie kłamał... Więc jed­nak jest ja­kiś przepływ in­formac­ji, jeśli wy­bie­rze się od­po­wied­nią osobę i os­woi się wys­tar­czająco swo­je dusze... Jest syg­nał... Nie od­ry­wam oczu od tańca jej dłoni na deszczu, a do mo­jego mózgu wpływają in­formac­je...

Zauważyła mnie. To dob­rze, nie po­my­liłem się myśląc, że jest wyjątko­wa... Nie po­my­liłem się wy­bierając ją. Ja­kiś fa­cet pod­chodzi do­ niej od tyłu bez­sze­les­tnie i obej­mu­je w pa­sie. Gdy je­go skóra spo­ty­ka się z na­gością, jej umysł trzeźwieje, a połącze­nie między na­mi zos­ta­je przer­wa­ne. Jes­tem zły, to ­nie tak miało wyglądać! Czym prędzej zes­ka­kuję z dachu i biegnę pod jej blok i miauczę pod nim tak długo, aż jej twarz po­ja­wia się w ok­nie...
- Ki­ci ki­ci... - woła mnie.
Nie reaguję, za to skomlę jeszcze bar­dziej, żeby zwa­bić ją na dół, żeby do mnie zeszła... Dla do­da­nia dra­ma­tyz­mu kładę się na ple­cy i wy­gi­nam tyl­nie łap­ki... Jej głowa zni­ka z ot­wo­ru w ścianie, a po upływie dziesięciu mi­nut słyszę te tak bar­dzo zna­ne kro­ki w od­da­li, a po­tem co­raz bliżej... Dla zacho­wa­nia po­zorów miauczę da­lej żałośnie, by po­budzić jej ko­biece, naiw­ne ser­ce...
- Oj, ty mały bieda­ku, co ci się stało? Prze­cież nie mogę cię tu­taj zos­ta­wić, chodź dam ci mleczka, ja­kiejś kiełba­ski, na pew­no znaj­dzie się ja­kieś miej­sce dla ciebie... no chodź tu­taj, nie bój się...- mówi us­po­ka­jająco, biorąc mnie de­li­kat­nie na ręce.
Wte­dy ją gryzę, za­ta­piam swo­je małe ząbki w jasną skórę jej nad­gar­stka. Na te kil­ka se­kund mój jad prze­dos­ta­je się do jej krwiobiegu i za­nim zdąży od­skoczyć prze­rażona i wy­puścić mnie z rąk na podłogę u swoich stóp, już jest mo­ja. W tym cza­sie ra­na na jej ręce zni­ka całko­wi­cie tak sa­mo jak os­ta­nie mi­nu­ty z jej pa­mięci. Pat­rzy na mnie i dos­trze­gam jak po­wo­li na powrót sta­je się sobą i pod­chodzi do mnie i bie­rze na swo­je ciepłe dłonie.
- Oj, ty mały bieda­ku, co ci się stało? Prze­cież nie mogę cię tu­taj zos­ta­wić, chodź dam ci mleczka, ja­kiejś kiełba­ski, na pew­no znaj­dzie się ja­kieś miej­sce dla ciebie... no chodź tu­taj, nie bój się...
A więc Be­hemot miał rację... To fak­tycznie działa...

Tak my, ko­ty, wy­biera­my so­bie właści­cieli.
Miau... 

72.

Jak to wygląda na dzień dzisiejszy? Stoimy na końcach dwóch różnych dróg. Tak jak staliśmy jakiś czas temu. Nasze drogi są jeszcze krótkie,bo przecież jesteśmy wciąż młodzi. Przez wiele lat biegły daleko od siebie, później w ciągu ułamków sekund zbliżyły się-tworząc jedną. Jedną mocną, równą, prostą ścieżkę. Kiedy pojawiały się w niej dziury, bardzo szybko były zasypywane. Szliśmy nasza drogą,wspólną drogą. I nastąpił moment ,krytyczny moment. Kiedy doszliśmy do rozstaju . Z jednej drogi robiły się dwie, które stopniowo rozdzielały się na prawo i lewo. Nie mogliśmy pójść w jedną stronę razem, bo to stopiłoby nas do tego stopnia, że jedna część opadłaby z sił. I druga musiałaby dalej iść sama. Wybraliśmy lepsze rozwiązanie. Jak wyglądało to chwilę później? W magiczny sposób nasze ścieżki znowu zaczęły zawracać w swoje strony. Zaczynało się na nieśmiałych dotykach, i skończyło się na braku kontaktu. Jesteśmy setki mil od siebie. Na dobrą sprawę nie minęło dużo czas. A mi jest tak dobrze. Lubię do tego wracać, lubię rzeczy magiczne. Moje oczy są nadal piwne, a dołeczki w policzkach tak samo widoczne jak kiedyś. Ale jest inaczej. Lubię tak żyć, nawet jeśli wiem że będzie to do mnie wracać czasem mocniej niż powinno. Pozbyłam się tego z siebie,i już nie sprawia mi to bólu. Moja droga teraz tworzy zakręty, ale niedługo sama zacznę ją prowadzić w te strony, w które mi będzie odpowiadało. 

A o drodze to tyle wiem
że każda dobra jest
póki nie widać końca

ps.dziesięć

71.

 Czym jest dla mnie jesień? Pochmurna, szara, zwyczajna. Jesień to moje urodziny, to czas dbania o siebie, ogólnego zamieszania. To roztargnienie, zmarznięte dłonie i nóżki. Zawsze staram się ,żeby jesień mnie nie przygnębiała. Kupuje miliony herbat,kaw i piję hektolitrami. Walczę ze słabą odpornością i z moją chorą krtanią. Otulam się kocykiem, ubieram swetry i nie do końca adekwatne do pory roku zakolanówki. Później kicham i zmarznięta zasypiam na łóżku. Dzisiaj wybrałam się na spacer z psem i wróciłam z listkiem. Jesiennym brązowożółtym listkiem. Spodobał mi się tylko jeden jedyny. Więc go przygarnęłam. Uważam go za całkiem uroczy jesienny liść. Chciałabym, żeby moja jesień była najweselszą jesienią pod słońcem. W kolorach tęczy, nie tylko brązu, pomarańczy ,czerwieni i żółci. Ta aura sprzyja mojemu tworzeniu, zapełniam kolejne strony dziennika i ozdabiam pokój. Ta aura sprzyja zapominaniu, bo o obowiązkach całkowicie zapominam. Nie uważam to za dobre, ale zawsze byłam roztargniona i roztrzepana. Taka moja natura.

70.

Skutecznie zatraciłam się do tego stopnia,że nawet nie orientuje się który jest dzień miesiąca. Sprawdzę. Trzeci. Całkiem leniwy trzeci w takim razie. Od powrotu z wycieczki po Europie nie mogę się doleczyć. To trwa i trwa. "Cierpienia młodego Wertera" nie trafiły do mnie tak,jak myślałam że trafią. Może to wina tego, że byłam zmuszona przeczytać całą książkę w jeden wieczór w tempie expresowym. Rozczarowałam się. Zaczynam nową książkę "Szczęście za progiem". Co do tej nie mam żadnych oczekiwań. Dostałam ją do rączek od mamy, którą wysłałam do biblioteki. Chyba stałam się kreatywna ,bo stworzyłam papierową tęcze w słoiku, w dodatku w trzech rozmiarach. Stałam się też fanką ćwieków. Nadużywam słowa tragedia i piję cappuccino i herbatę w hektolitrach. Wyglądając za okno przypominam sobie całe wakacje.

69.

***

"I czuję zamęt we wszystkich zmysłach.A Ona jest tak niewinna,tak prostą ma duszę, że nie czuję jak bardzo mnie dręczy."

***

Zbyt mało czasu posiadam na rozmowy o życiu. Po co rozmawiać o przemijaniu, przyszłość to dziś. To co wydarzyło się pare minut temu już nie istnieje,i nie zaistnieje. Tak jak wy i miliony innych ludzi. Nie bywasz dla mnie już wcale, na całe moje szczęście i chyba Twoje też. Lepiej wcześniej niż później, to nie miało przyszłości. Cienka linia,cienka rysa,blizna na dłoni.

68.

Jakiś czas temu, działając według własnych zasad ,dobrowolnie zrezygnowałam z jednej rzeczy dla dobra drugiej. Nie wiem czy wyszło mi to na dobre, ale jestem dumna z tego że zachowałam się w porządku. Na tym świecie chyba jednak nie ma miejscu na bycie w porządku. To prawie zawsze działa jednostronnie. Nie było mnie tu długo, przez chwilę się wypaliłam. Ale czas się wziąć od nowa za wszystko na co pracowałam przez ostatni rok. I to na poważnie. Nie chce sobie czegoś obiecywać, a później tego nie dotrzymywać. Naprawdę nie chcę. Jesień się zaczyna i wiem, będzie ciężko. Chociaż mam dużo pozytywnych emocji, wyjątkowo dużo.

67.

A po chwili zaczął padać deszcz. Przemaczał ubrania,skórę i serca. Przemoknięte serca miast,i tylko Ty i tylko ja. Wieczne trwanie. Wiesz,nie umiem być niczyja. Wiesz,tęsknota Cię zabija. Nie daj się zabić, nie niszcz siebie. Nie chcę patrzeć na zniszczonego Ciebie. Może to kwestia czasu. Uwielbiam być, nie chcę bywać.

66.

zyjemy

65.

Wróciłam do Lublina. Lubię jezioro i domek ,który traktuje jak mój własny. Przepakuje się i znikam. Nie planowałam tego co się wydarzyło,ale o to nie dbam. Będziemy się martwić jak wakacje nam uciekną. Każdy ma w sobie coś z dziecka,podobno.Kilka moich małych dziecinnych głupotek tłumaczę właśnie tym zdaniem. Tłumacze sobie to,że kupiłam 4 piłeczki w automatach i wszystkie zgubiłam. Znienawidziłam przez to różowe łabędzie kręcące się na wesołym miasteczku. Kocham też bańki mydlane,piękne. Nie miałam aparatu ,więc zdjęć nie ma. Olsztyn na mnie czeka. Prowadziłam obserwację pogody, nad Białym najzimniej jest o 3 w nocy. A najcieplej z Tobą.

64.

Jestem cholernym nałogowcem. Jest lipiec więc mogę zrobić półroczne podsumowanie moich małych uzależnień. Całkiem przyziemnych i całkiem materialnych uzależnień. Diamentowy sklep. Odwiedzany z dziewczynami, nasz najulubieńszy, przyprawiający o uśmiech na twarzy i pozbawiający wszelkich oszczędności. Dodatkowo pozbawia mnie miejsca w szafie. Dbanie o siebie. Przesadne kremowanie się wszystkimi specyfikami jakie mam w domu, malowanie paznokci, peelingi, maseczki, perfumy i inne głupotki. Czasami potrzebne, ale zdecydowanie nie tak często. Mimo to kocham te zapachy, stare i nowe. Sprawdzanie różnych balsamów, wybieranie ulubionego. Świeczki ,kadzidełka i światełka. Lubię światło. Czuje się dobrze siedząc w pokoju w świetle białych lampeczek albo cynamonowej czy różanej świeczki.  Czytanie książek. Czytam codziennie, najbardziej lubię wątki miłosne. Zawsze zastanawiam się jak skończy się książka, kto z kim będzie, jak ułoży się życie bohaterów. Przyznaje się, że potrafię przeczytać trzy zdania  kolejnego rozdziału, żeby wiedzieć co się wydarzy. Nie wytrzymuję z ciekawości. Mój pokój. Ostatnio polubiłam względny porządek. Nie mam zapędów na bycie pedantką, ale średnio odpowiada mi bałagan jaki miałam kiedyś. Do tego przyklejam na ściany kolejne zdjęcia, plakaty, zastanawiam się jak ozdobić mój mały świat. Dodatkowo bezgranicznie uwielbiam skarpetki,buty i bluzy. To chyba moje główne nałogi, które akceptuję. I potrzebuję natychmiastowych zmian, więc zmieniam. Przestaję tylko mówić, przecież w końcu mówienie nic nie zmieni. Skoro chcę,to potrafię, skoro potrafię to robię.

63.

Upał mnie wzywa, czas wstać z mojego ukochanego dmuchanego fotelika i się ruszyć. 33 stopnie na moim drugim piętrze.

62.

Nicholas Sparks urzekł mnie swoim tokiem myślenia i swoimi słowami.Właściwie to chyba brakuje mi ostatnio własnych słów, więc przytoczę wam jego .
"A gdy nasze wargi się zetknęły, wiedziałem, że gdybym nawet dożył setki i zwiedził wszystkie kraje świata, nic nie da się porównać z tą jedną chwilą, gdy po raz pierwszy pocałowałem dziewczynę moich marzeń, i byłem pewny, że moja miłość będzie trwała wiecznie."

"(...) prawdziwa miłość oznacza, że zależy ci na szczęściu drugiego człowieka bardziej niż na własnym, bez względu na to, przed jak bolesnymi wyborami stajesz."
"Pan ma jakiś plan dla nas wszystkich, ale czasem nie rozumiem, co chce nam przekazać."
"Kiedy na nią patrzę, myślę wyłącznie o tym, że pewnego dnia nie będę już mógł jej oglądać."
"Była ucieleśnieniem moich marzeń. Dzięki niej stałem się tym, kim jestem, a trzymanie jej w ramionach wydawało się bardziej naturalne niż bicie serca."
"Jesteś odpowiedzią na każdą modlitwę, jaką zanosiłem. Jesteś pieśnią, marzeniem i szeptem. Sam nie pojmuję, jakim cudem tyle czasu bez ciebie wytrzymałem."
"Siedzę przy oknie zasnutym mgłą mijającego życia."
"Czasami, gdy byłam mała, przypatrywałam się wzgórzu, wyobrażając sobie, że widzę siebie spoglądającą ze szczytu."
"To pewnie zdarza się każdemu, kiedy dorasta. Odkrywasz, kim jesteś i czego pragniesz, a następnie zdajesz sobie sprawę, że ludzie, których znasz od zawsze, widzą rzeczy inaczej niż ty. Toteż zachowujesz cudowne wspomnienia, ale życie toczy się dalej."
"Musisz wiedzieć, kiedy być leniwą. Jest to forma sztuki, która przynosi korzyści wszystkim, jeśli się ją prawidłowo stosuje."
"Podróżowanie ma raczej więcej wspólnego z doświadczaniem pewnych rzeczy niż z oglądaniem ich."
"Życie bardzo przypomina piosenkę. Na początku jest tajemnica, na końcu – potwierdzenie, ale to w środku kryją się wszystkie emocje, dla których cała sprawa staje się warta zachodu."
"Jesteś każdą moją myślą, każdą nadzieją, każdym moim marze­niem i nieważne, co przy­niesie nam przyszłość: każdy wspólnie spędzony dzień to naj­wspa­nial­szy dzień me­go życia. Zaw­sze będę na­leżał wyłącznie do ciebie."
""Zmierzch - uświadomiłem sobie wtedy - to tylko złudzenie, gdyż słońce jest albo nad horyzontem, albo za nim. A to znaczy, że dzień i noc łączy szczególna więź; nie istnieją bez siebie, ale też nie mogą istnieć równocześnie. Jak by to było - pamiętam, że pomyślałem - być zawsze razem, a mimo to nieustannie osobno? Patrząc wstecz, dostrzegam ironię losu. A ironia polega oczywiście na tym, że teraz już znam odpowiedź. Wiem, co to znaczy być dniem i nocą; zawsze razem i nieustannie osobno."

"Rozstanie boli tak bardzo dlatego, że nasze dusze stanowią jedno. Może zawsze tak było i może na zawsze tak pozostanie. Może przed tym wcieleniem żyliśmy po tysiąc razy i w każdym życiu siebie odnajdywaliśmy. I może za każdym razem z tego samego powodu nas rozdzielano."

"Ale spotkałem ją i to właśnie uczyniło moje obecne życie takim dziwnym. Zakochałem się w niej, gdy byliśmy razem, lecz pokochałem ją jeszcze bardziej w latach, gdy dzieliły nas tysiące kilometrów. Nasza historia składa się z trzech części: początku, środka i końca. I choć w ten sposób rozwija się każda historia, nadal nie mogę uwierzyć, że nasza nie będzie trwała wiecznie."

"nic, co ma jakąś wartość, nie jest łatwe"

"(...) miało być dobrze, jest jak zwykle."

"Poeci często opisują miłość jako uczucie, nad którym nie możemy zapanować - ciągnął - które bierze górę nad logiką i zdrowym rozsądkiem. Właśnie coś takiego mi się przytrafiło. Nie zamierzałem się w tobie zakochiwać, a ty z pewnością nie planowałaś, że zakochasz się we mnie."

",,asza miłość jest jak wiatr, nie widzę jej ale czuje."

Zastanawiałam się dlaczego on   pisze tak dużo o miłości. Przeczytałam jego biografię, ale nic mi to nie wyjaśniło. Ma żonę, piątkę dzieci. I chyba ma pojęcie o czym pisze. Uwielbiam go cytować, a ekranizację jego książki "Pamiętnik" polecam bardzo mocno. Cudowna. Nieustannie chodzi za mną piosenka sprzed półtora roku. Wydawała mi się taka pocieszna, a kiedy zobaczyłam tekst wydaje mi się jeszcze bardziej radosna. Milow- You and Me. Sprzątając dzisiaj słuchałam też trochę innych:

Milow - Little in the Middle
Loka - Prawdziwe powietrze

Jamal-DEFTO

Łukasz Zagrobelny- U mnie maj

Płyny-Pogoda jest sexy

Hurt- Załoga G

The Rasmus- October and April (<3)

Wilki-Na zawsze i na wieczność (<3)

Wilki-Urke

Wilki- Nie stało się nic

Sidney Polak-Chomiczówka

 52 Dębiec&Ascetoholix- To my Polacy

Rotary-Lubiła tańczyć

Myslovitz- Historia jednej znajomości

i dużo innych Myslovitz, Lady Pank, Dżem, T.Love, Happysad,Manchester. Już dawno nie słuchałam piosenek tego typu. Potrzebowałam tego. Jest pierwsza w nocy,i nie wiem co tu jeszcze robię. Dobranoc.

Na zdjęciach Kasiowe stópki.

61.

Całkiem wakacyjne deszcze,spacery,słońce,ubrania,uśmiechy i wszystko co się wokół dzieje.